Praca wnikliwie analizuje krajobraz nadmorski i jego zmienność w zależności od sezonu oraz wpływ turystyki na układ urbanistyczny i architektoniczny Mielna. Autorka zwraca uwagę na wyjątkowość miejscowości nadmorskich, które są uzależnione od sezonowości, i dostrzega konsekwencje przestrzenne, jakie to przynosi. W pracy podjęto wyzwanie znalezienia rozwiązań dla chaosu przestrzennego oraz poszukiwania sposobów na atrakcyjność Mielna także poza sezonem letnim. Zaproponowane miejsca publiczne oraz układy pawilonów gastronomiczno-handlowych stanowią koncepcję elastycznej przestrzeni, która dostosowuje się do różnych funkcji w zależności od pory roku. Praca magisterska wyróżnia się twórczym podejściem do projektowania przestrzeni publicznej, uwzględniając zmienność i sezonowość miejscowości nadmorskich.

Praca porusza problematykę miejscowości nadmorskich na przykładzie Mielna. Analizowany jest krajobraz, jego zmienność w zależności od sezonu oraz wpływ turystyki na urbanistykę i architekturę miasta.

Miejscowości nadmorskie są nietypowe ze względu na sezonowość, od której pozostają w znacznym stopniu zależne. Latem, kiedy jest dużo turystów, miejsca usługowe i rozrywkowe przynoszą ich właścicielom zysk, co powoduje zabudowywanie każdego metra kwadratowego. Zimą natomiast miasto pustoszeje, pawilony usługowe są zamykane, a pogoda zniechęca do przyjazdów. Praca stanowi próbę znalezienia rozwiązania problemu chaosu przestrzennego oraz sposobu na uatrakcyjnienie Mielna również poza sezonem letnim. Wytyczono miejsca pod place publiczne, a następnie zaprojektowano układy pawilonów gastronomiczno-handlowych. Jesienią i zimą place będą się zmieniać, realizując inne funkcje, np. miejsc do organizacji jarmarków, wystaw czy przestrzeni na ognisko. Dodatkowo jako główną atrakcję miejscowości zaprojektowane zostało dwupoziomowe molo, które ma przyciągać turystów oraz zapewniać rozrywkę i relaks przez cały rok.

Pawilony zlokalizowane na molo również będą się zmieniać – latem otwarte i połączone z deptakiem, w chłodniejsze dni stanowiące bezpieczną przystań, z której można obserwować krajobraz. Zaproponowane place publiczne oraz molo mają porządkować chaos przestrzenny, a także rozszerzać ofertę kulturalną i rozrywkową miejscowości.

Praca Superjednostka 2.0 zasługuje na dostrzeżenie ze względu na swoje podejście do modernizacji i dostosowania bloków z prefabrykatów do zmieniających się potrzeb mieszkańców. Autor zwrócił uwagę na istniejące problemy związane z zamieszkiwaniem tego typu budynków oraz potencjał i elastyczność, które można wykorzystać w procesie modernizacji. Wyróżnienie dla tej pracy wynika z jej praktycznego podejścia do problemu „syndromu wielkiego osiedla” oraz zidentyfikowania możliwości modernizacji i ulepszenia budynków prefabrykowanych. Projekt Superjednostka 2.0 ma potencjał nie tylko poprawić jakość życia mieszkańców, ale także stać się wzorcem dla przyszłych modernizacji i adaptacji budynków socjalnych w Polsce.

Szacuje się, że obecnie w blokach z prefabrykatów mieszka w Polsce około 12 milionów ludzi. Budynki te są nieodłącznym elementem krajobrazu wielu polskich miast. Aby odpowiedzieć na kryzys mieszkaniowy, miały być budowane przede wszystkim w krótkim czasie, tanio i w dużej liczbie. Szybko następujące przemiany cywilizacyjne, m.in. starzenie się populacji, wzrost liczby gospodarstw jednorodzinnych, niż demograficzny, wzrost indywidualizacji oraz ilości czasu wolnego, determinują potrzebę ich modernizacji. Brak odpowiednich założeń dostosowania bloków w Polsce do współczesnych standardów może w niedługim czasie pogłębić problemy określane jako syndrom wielkiego osiedla.

Azyl artysty to projekt adaptacji XVI-wiecznej kaplicy San Giovanni w Val di Lago we Włoszech. Dawny obiekt sakralny zostaje przekształcony na cele mieszkalne z funkcją uzupełniającą w postaci miejsca do pracy twórczej. Zachowano wszystkie walory stylowe istniejącej budowli, a kontrast pomiędzy starymi a nowymi elementami uwydatniono w zróżnicowaniu materiałów i języka architektonicznego. W projekcie zastosowano bryłę, która przenika do wnętrza i asymiluje się z zabytkowymi murami kamiennymi, tworząc niepowtarzalną rzeźbę w przestrzeni. Starannie dobrana paleta kolorystyczna wyposażenia tworzy zdefiniowaną narrację pomiędzy oryginalną tkanką a elementami wynikającymi z adaptacji. Funkcjonalność obiektu oparta jest na idei podziału przestrzeni na strefy sacrum i profanum i bezpośrednio wpływa na jego formę. Wysokość i skala wnętrz stanowią o jego wyjątkowości, np. monumentalność nawy głównej wykorzystano w przestrzeni dziennej obiektu.

Azyl artysty to projekt adaptacji XVI-wiecznej kaplicy San Giovanni w Val di Lago we Włoszech. Dawny obiekt sakralny zostaje przekształcony na cele mieszkalne z funkcją uzupełniającą w postaci miejsca do pracy twórczej. Zachowano wszystkie walory stylowe istniejącej budowli, a kontrast pomiędzy starymi a nowymi elementami uwydatniono w zróżnicowaniu materiałów i języka architektonicznego.

W projekcie zastosowano bryłę, która przenika do wnętrza i asymiluje się z zabytkowymi murami kamiennymi, tworząc niepowtarzalną rzeźbę w przestrzeni. Starannie dobrana paleta kolorystyczna wyposażenia tworzy zdefiniowaną narrację pomiędzy oryginalną tkanką a elementami wynikającymi z adaptacji. Funkcjonalność obiektu oparta jest na idei podziału przestrzeni na strefy sacrum i profanum i bezpośrednio wpływa na jego formę. Wysokość i skala wnętrz stanowią o jego wyjątkowości, np. monumentalność nawy głównej wykorzystano w przestrzeni dziennej obiektu.